In de afgelopen dagen klonk regelmatig de verzuchting 'daar gaan we weer' als reactie op het weer toenemen van het aantal corona-besmettingen.

Velen van ons hadden het gevoel dat na de zwaremaanden in het voorjaar en het daarna weer op gang komen van hetmaatschappelijk leven, ondanks denodige beperkingen op allerlei gebied, nu toch betere tijden zouden gaan aan breken.
Maar deze week kondigde de regering aangescherpte maatregelen aan voor dekomende drie weken om verdereverspreiding van het virus terug te dringen.

Thuis mogen we maximaal drie mensen ontvangen.
In eenbioscoop of restaurant mogen we met maximaal vier mensen samen afspreken.Sportkantines zijn dicht,winkels laten alleen klanten toe als er genoeg ruimte is en we moetenreserveren voor bezoek aaneenmuseum of bibliotheek.

In het kerkelijk leven kregen we te maken met richtlijnen en maatregelen om opeen veilige manier het vierenvan de liturgie te kunnen hervatten.
Ik ben dankbaar dat in parochies en instellingen met veel inzet is gewerkt om de nodige veiligheidin onze kerkgebouwen te realiseren, uit zorg voor de voortgang van het gebed en de eredienst aanGod en uit zorg voor elkaars gezondheid als dienst aan de medemens.
Op basis van onze katholieke mensvisie weten wij dat wij als mensen niet zomaarindividuen zijn, maar personenmet een wederzijdse verantwoordelijkheid in de gemeenschap.

Velen van ons hebben de ervaring dat we door de gevolgen van corona minder greep hebben op ons leven. Juist wanneer wij als mensen in dehuidige omstandigheden geconfronteerd worden met een kwetsbare gezondheid, verlies van werk,eenzaamheid, studieproblemen, angst die toeslaat en die somber kan maken.

De verzuchting 'daar gaan we weer' kan de indruk wekken dat we in tijden vancorona niets kunnen ondernemenen louter worden meegesleurd.
Gelukkig heb ik gezien en gehoord dat veel mensen in parochies en instellingen niet alleenhebben afgewacht, ondanks dat de schrik er soms goed in zit.
Ik ben dankbaar voor deverschillende pastorale en diaconale initiatieven. We mogen persoonlijk ervaren dat het Woordvan God niet verlamt, maar ons in beweging houdt, en helpt om ons hart te blijven openen enwaakzaam te zijn in de geest van het Evangelie. De apostel Paulus schrijft: niets kan ons scheidenvan de liefde van Christus (cf Romeinen 8, 35-38). Het getuigt van geestelijke veerkracht en het is eendaad van geloof, wanneer wij juist in deze tijd werk blijven maken van liturgie en gebed, van catecheseen diaconie

De kerk die geroepen is om een netwerk van liefde te zijn in de wereld van nu, geeft gestalte aan de opdracht van Christus, telkens wanneer weals gelovigen bidden, liturgie vieren en trouw zijn aan de sacramenten, als we daadwerkelijk komen totdaden van liefde en op een dienstbare manier bouwen aan gemeenschap en solidariteit, dichtbij énverder weg. Het Woord van Godnodigt uit om op onze beurt een woord van God te worden tot bemoediging en steun voor onze naaste (cf. Titus 3, 8).Met het evangelie in het hart, kan ieder van ons ook zelf een woord van God worden voor mensen die wijontmoeten, telkens wanneer wij de liefde van Christus verspreiden, en in woord en daad naar deHeer verwijzen.

Zo kan 'daar gaan we weer' in missionaire zin in plaats van een verzuchting eenuitdrukking worden van geloof,hoop en liefde, telkens wanneer wij de moed hebben om in beweging te komen en volharden in gebed en liturgie, in caritasen diaconie, in pastoraat en huisbezoek, in catechese en geloofsgesprek. Juist in deze tijd van crisis wil ik uvragen om samen te blijven bidden dat het ons nooit aan de nodige inspiratie, bemoediging en troost van deHeilige Geest zal ontbreken. Aan het begin van de maand oktober, die geldt als de maand van derozenkrans, mogen wij ons in vertrouw vol gebed aansluiten bij Maria die alles in haar hart bewaart (cf.Lucas 1, 51).

Johannes van den Hende
Bisschop van Rotterdam